Chaotyczna fabuła "Dziękuję ci, życie" toczy się i rwie na dwóch planach: przeszłości z okresu drugiej wojny światowej i współczesnym. W obu wątkach biorą udział te same osoby, choć - w zależności od czasu - są kim innym i inny jest ich los. Najistotniejsze, zdaniem reżysera, problemy historii, filozofii i codziennej egzystencji ludzi XX wieku przeplatają się tu w iście szaleńczym tempie: kolaboracja, konflikt pokoleń, AIDS, niespełniona miłość, ruch oporu i przestępstwa - to wszystko wiruje jak na karuzeli, by w końcu pozostawić widza z przeświadczeniem, że w kinie możliwe jest to, co niemożliwe i że wszelkie interpretacje na nic się nie zdadzą, gdy mamy do czynienia ze sztuką, która w ostatecznym rachunku jest tylko zabawą z konwencjami.