Adaptacja kontrowersyjnej powieści Ian'a McEwan'a o tym samym tytule. Liryczna opowieść o hermetycznym kręgu rodzinnej intymności i rozbitej skorupie zakazanych pragnień.
Jack jest cichym szesnastolatkiem o dziewczęcej urodzie, który wkracza w tzw. "trudny wiek". Razem z rodzicami, dwójką sióstr i młodszym bratem, mieszka w samotnie położonym domu otoczonym surowymi ruinami. Jack zafrapowany jest sprawami związanymi wyłącznie z nim samym. Najchętniej spędza czas na masturbacji i odkrywaniu swej cielesności. Jego charakter skontrastowany został z pozostałą resztą rodzeństwa.
Siostra Julie jest opiekuńczą dziewczyną, która wydaje się nad wyraz dojrzała jak na swój wiek. Jej osoba stanowi połączenie stanowczej chłopczycy, świadomej uwodzicielki i dominującej przewodniczki. Najmłodszy brat Tom, najchętniej zostałby dziewczynką, natomiast Sue żyje własnym życiem wewnętrznym, które przelewa na karty pamiętnika.
Szesnastolatka poznajemy na trzech płaszczyznach - jako biernego egoistę, zagubionego chłopaka i osobę pozbawioną lęku, która osiągnęła wewnętrzny spokój. Również pozostała część familii ulega stopniowej przemianie. Ich początkowy smutek zaczyna zmieniać się w przemożne poczucie wyzwolenia; najmłodszy Tom otwarcie nosi sukienkę i dziewczęcą perukę, natomiast Julie spotyka się z 33-letnim facetem.
Historia Jack'a i jego rodziny jest lirycznie sensualna i dusznie niepokojąca za razem. Mnoży niewygodne pytania, uderza w czułe punkty, hipnotyzuje i obnaża świat zakazanych instynktów i obsesji.
Odurzająco melancholijne są w tej opowieści zdjęcia. Opustoszałe i odosobnione krajobrazy jawią się niemalże postapokaliptycznie. Na ujęcia pada jednak miękkie i ciepłe światło, które paradoksalnie chce odrzeć je z surowości i sprawia, że jawią się jak jednobarwne płótna malarskie (aż można niemalże poczuć zapach wysuszonych słońcem traw). Panuje tu agorafobiczna i niespokojna atmosfera wypełniona wszechogarniającą ciszą. Tajemniczość i powaga miesza się z zawieszonym w powietrzu zwiastunkiem końca.
Andrew Birkin podszedł do tematu w sposób szczery, nie wprowadzając przy tym zbędnych ozdobników i melodramatycznego farszu. Co najważniejsze - Gainsbourg i Robertson oboje są naturalni i swobodni, co decyduje o tym, że ogląda się ich z zaintrygowaniem.
„The Cement Garden” jest bardzo wytrawnym i niecodziennym daniem; nie każdy je przełknie w całości. Mi osobiście ten „zakazany owoc” dostarczył niezapomnianych doznań podniebienia.
"[…] jakakolwiek jest bowiem forma przedmiotu, światło, cień i perspektywa zawsze uczynią go pięknym.” To hasło wdrażał w swą sztukę John Constable. Historia Jack’a i Julie również może wydać się piękna …w zależności od tego z jakiej perspektywy będziemy chcieli na nią patrzeć.